Er zijn van die momenten tijdens een afscheid die je bijzonder raken. Het dragen van de kist is zo’n moment. Het lijkt iets praktisch, van de aula naar de auto, of van de kerk naar het graf, maar wie erbij is, voelt vaak dat het meer is dan dat. Het is een stil gebaar, vol betekenis.

Dragen is iets wat mensen al eeuwen doen. Vroeger werd het zelfs gezien als een vorm van naastenliefde. Er waren dragersverenigingen die uitvaarten kosteloos hielpen begeleiden voor mensen zonder familie of geld. Puur uit betrokkenheid. Dat gevoel, om iets voor een ander te doen, juist op dat laatste moment, zit er nog steeds in.

Je kunt een kist op verschillende manieren dragen. Op de schouders bijvoorbeeld, wat nog steeds regelmatig gebeurt. Of op een rijdende baar. Maar meestal wordt een kist onderhands gedragen, dus met de handen aan de handvatten. Dat is praktisch, maar ook heel persoonlijk. Je bent dichtbij. Je voelt het gewicht. Je loopt samen, in hetzelfde tempo. Daarin zit iets heel bijzonders.
Dit kan gebeuren bij het afscheid op de begraafplaats, maar net zo goed bij het vertrek van de opbaarlocatie naar het crematorium.

We merken dat steeds meer families zelf willen dragen. En dat juichen we toe, als het past. Het kan troost geven om zelf nog iets te kunnen doen. Maar we zien ook dat het soms gewoon te veel is, lichamelijk of emotioneel. In dat geval schakelen we professionele dragers in.

We werken graag samen met zulke dragers, zoals die van Ferentes. Ze zijn rustig, ingetogen en weten precies wat een afscheid nodig heeft. Ze lopen niet voorop, maar zijn er wél, met aandacht voor elke stap. Juist die stilte en zorgvuldigheid maakt het moment vaak zo mooi. We zijn elke keer weer onder de indruk van hun professionaliteit en de manier waarop zij het dragen tot in detail zorgvuldig en respectvol uitvoeren.

De manier van dragen mag trouwens ook passen bij wie iemand was. Soms in strak zwart, maar net zo goed in nette kleding zonder uniform. Het belangrijkste is dat het klopt. Dat het gedragen wordt met respect, op een manier die goed voelt voor de familie.

En dan dat beeld: zes mensen die samen in stilte een kist dragen. Dat blijft indrukwekkend. Het tempo, de rust, de concentratie. Alles valt even stil. Het is geen groot gebaar, maar het zegt alles.

Voor ons als uitvaartbegeleiders is het telkens weer een bijzonder moment om mee te maken. Het raakt, iedere keer weer, of iemand nu gedragen wordt door familie of door mensen die daarvoor zijn gevraagd. Het blijft iets dat binnenkomt.

(Foto’s: Ferentes)